a letter for someone i've never met

To my one and only,


I have been longing for you ever since I knew how it was to long for someone. To many shooting stars, in birthday candles, and in dandelions I have wished for you. For you are out there somewhere, far away in time and place, but you are also here in my heart. Shakespeare said: Journeys end in lovers meeting. I cannot see you yet. The end for us is a long way ahead, but even now I am walking to you my love. Every day, every step, every beat of my heart, I know that the Lord is bringing me nearer to you. The road is long and sometimes I am weary. I long for you so much it feels like I am holding my breath. I long for you to be here, to be near, to be known. I can only dream you, and wish you and wait for you.


So patiently, I will wait . For I know – I am sure – every second of the wait will be worth it. I’ll hold true to the promise I’ve made. For that promise is sacred and it is not in vain. I put my faith to the author of love, of this love, that He will see us through.


I will pray for you as I am waiting. I hope you will (pray) and are (waiting), too. ‘Cause as I walk this road there are still many steps to take, many other paths to go through. As I dream of finding you, there are still other dreams to reach and destinies to be realized. For when I finally find you, I want to be ready. Ready to take on our destiny. God will lead us to that, in perfect time. And when that time comes, I know it will be grand and far-reaching than what I’ve ever dreamed of. Until then, I will be here, praying and steadfastly waiting. I will keep on longing for you and wishing on stars and dandelions, until every wish comes true and I will finally meet you.


Patiently waiting,
BoySabaw

may dumarating. may umaalis. may naiiwan. may naghihintay.

may dumarating....

kailanman, hindi umaasa ang papel na mapupuno siya ng mga letra at salita. tahimik lang siyang naghihintay, nag-aabang. hanggang isang araw, magugulat na lang siya na may mga kamay na lumapit sa kanya at nagsimulang magsulat. unti-unti, dahan-dahan, napunan ang bakanteng espasyo sa buhay ni papel. iba-iba man ang hugis at laki ng bawat letra ay niyakap niya ito at itinuring na para niyang pag-aari. ang bawat letra kasing isinulat sa kanya ang nagdagdag ng dahilan para magpatuloy siya sa buhay. ang bawat salitang nabuo sa iba't-ibang letra ay magiiwan ng marka sa buhay niya, maayos man ang pagkakasulat o hindi.

katulad sa tao, minsan hindi natin inaasahan na may darating sa buhay natin. akala mo ay okay ka na, yun pala may darating sa buhay mo para sabihin sa'yo na may kulang pa. dumarating sila sa di inaasahang oras, panahon at pagkakataon kaya dapat ay lagi kang handa. at dahil iba-iba ang tao, aayusin mo tuloy ang mundo mo para siguraduhing magkakasya sila dahil ang bawat isa ay may iba't-ibang hugis at anyo, iba't-ibang pagkatao at ugali. bawat isa ay may natatanging espasyo na bubuo sa mundo mo. magiging masaya ka sa piling nila, pakiramdam mo ay kumpleto ka na talaga, hanggang isang araw, sa di inaasahang oras, panahon at pagkakataon, may aalis at biglang mawawala.

may umaalis....

kapag may isang piraso ng puzzle ang nawala, mahihirapan ka ng buuin ito. hindi ka pwedeng gumamit ng kahit anong piraso dahil ang espasyong nabakante ay walang katulad. pwede mong alisin at burahin ang bawat salitang isinulat mo sa papel, pero hindi mawawala ang maiiwan nitong marka. hindi mo mapipigilan ang tren na umalis dahil may kailangan siyang patunguhan. araw-araw may umaalis, papunta sa kung saan sila gusto dalhin ng tadhana, pero bawat umaalis ay nagiiwan ng marka, ng bakanteng espasyo, ng butas sa buhay mo.

mapapatanong ka tuloy kung bakit pa nila kailangan umalis. mapapaisip ka kung may mali ka bang nagawa o di nila nagustuhan kaya sila nag-desisyon na umalis. akala mo okay na ang lahat pero ipapamukha sayo ang katotohanan, ihaharap sa'yo ang realidad, na sa bawat taong dumarating sa buhay mo, may isa, dalawa o higit pa na kailangan umalis. hindi mo mapipigilan ang pag-alis nila sa parehong paraan na hindi mo mapipigilan ang ulan na pumatak sa lupa. katulad ng ulap, wala kang magagawa kundi pagmasdan ang bawat patak ng tubig na inalagaan at naging bahagi ng buhay mo na bumagsak sa lupa o sa kung saan man sila nararapat. may sarili silang pag-iisip at desisyon. dumaan lang sila sa buhay mo para ituro ang mga bagay na kailangan mong matutunan. aalis sila kung kailan nila gusto. hindi mo ito mababago at hindi mo ito mapipigilan. ang tanging magagawa mo lamang ay ang hayaan sila at tanggapin ang katotohanang kailangan ka nila iwan.

may naiiwan....

umiiyak ang bata sa tuwing iiwan sila ng mga magulang nila, nalulungkot ang puno sa tuwing malalagasan siya ng dahon, tumatahimik at nagiging malungkot ang paligid kapag nawala ang musika.

bakit nga ba mahirap ang maiwan? siguro dahil nasanay ka na na palaging nariyan ang isang tao at natutunan mo na siyang mahalin at pahalagahan kaya mahirap matanggap na isang araw ay aalis siya at maiiwan kang magisa, sugatan, umiiyak at umaasa.

mahirap maiwan kasi pakiramdam mo parang may nawala sa pagkatao mo na tanging yung umalis lang ang makakabuo ulit. mahirap maiwan kasi nakakatakot mag-isa sa mundong mabilis umikot at nakakalito. mahirap maiwan kasi hindi mo alam kung babalik pa ba yung taong umalis. mahirap maiwan kasi mahirap harapin ang katotohanan na tapos na ang lahat, umalis na siya, at kailanma'y hindi na mapupunan muli ang bakanteng espasyo na naiwan sa buhay mo.

mahirap maiwan pero mas mahirap na marahil ang maghintay.

may naghihintay....

kahit na sino sa atin, isa na siguro sa pinakamahirap na pwedeng pagdaanan ng tao ay ang maghintay. siguro dahil walang kasiguraduhan sa paghihintay. hindi mo alam kung ang mga nangyayari ay simbolo kung dapat ka pang maghintay o kailangan mo ng bumitaw. hindi mo alam kung hanggang kailan ka maghihintay, ang pinanghahawakan mo lang ay ang pag-asa na sana isang araw ay may dumating. pero hindi mo alam kung kailan yung "isang araw" na yun hangga't hindi dumarating yung mismong araw na yun. maraming tatakbo sa utak mo, marami kang maiisip, maraming mabubuong haka-haka at pagdududa. darating din yung punto na mawawalan ka na ng pag-asa, mauubos ang pasensya at panghihinaan ng loob. maraming tanong ang mabubo pero walang sagot na tutulong sa'yo. halu-halo ang mararamdaman mo hanggang sa punto na tatanungin mo ang sarili mo kung kaya mo pa.

bakit nakakayanan ng dagat hintayin ang papalubog na araw? bakit kayang hintayin ng puno ang pagsibol muli ng mga nalagas niyang dahon? bakit kayang hintayin ng dalampasigan ang pagyakap at paghampas ng alon?

hindi ko alam, pero ang alam ko ay umiikot ang mundo at nagbabago ang panahon. sa bawat taong umaalis ay may dumarating. sa bawat nabubuong tanong ay may lumalabas na sagot. sa bawat nawawala ay may dumarating na kapalit. wala kang magagawa kundi ang maghintay, magpakatatag at magtiwala na balang araw, sa tamang oras, panahon at pagkakataon, ay may darating na tutlong sa'yo para mabuo muli ang magulo mong mundo.

the broken. the fixer.

There exists a class of person born to fix things, and as they grow into themselves they realize that they cannot let something broken stay broken. They are the kind of people that find a bird with a broken wing, fallen from its mother's nest, they take it home and nurture it, fixing what was once broken only to set it free even after having established a strong bond. 

And when it comes to love, it just so happens the most broken people find their way into the lives of these repairers. And they do all they know, they give it their all and fix them, but in doing so they happen to fall deeply and harshly for the once broken, not realizing that they - the broken, are just passing through. They sought to be fixed, to have their hearts mended by someone with a delicate hand, and once repaired, they’re set free, to fly into the arms of another that wouldn't look twice if they had been broken.

On some level they know that all that was required of them was to fix the broken, they know they shouldn't have fallen, but somehow they did. And now she’s gone, and he himself becomes broken. In time his wounds mend themselves and he returns to repairing the broken souls that wander into his life. Setting them free as soon as his healing hands are done, he watches them fly away with distaste, hoping that one day he might see her - the first one he ever did mend - flying back towards him.

That day never comes, and he repairs all he can, setting them free as soon as he is done, one day, however, a broken soul wanders into his workshop, and he spends months working to fix her, expecting her to be gone the minute he is done. What he doesn't anticipate however is her noting the neglected wounds within his own heart, and when the day comes to set her free, she doesn't fly away, instead she stays and gets to work trying to fix him, hoping that just maybe he won’t fly away in pursuit of the soul he once fixed oh so long ago.